در این کتاب با استفاده از ادله متقن و پرهیز از شواهد غیر مطمئن، به یکی از وجوه شخصیت ذو ابعاد عارف کامل جناب محیی‌الدین ابن عربی، یعنی تشیع ایشان پرداخته شده است. همچنین کتاب حاضر به سوالات و شبهات متعددی در این زمینه پاسخ می‌دهد.
بی‌شک محیی‌الدین معصوم نبوده ولی خطاهای محیی‌الدین در کنار عطایای وی ناچیز است. چرا که ایشان آن‌قدر در آثار خود دُر و جواهر به ارمغان آورده که اگر گرد و غباری گرفته باشد، باید آن را کنار زد و نکات ارزشمند را از لابلای آن جدا نمود. البته بدیهی‌ست که در این عرصه باید دیده‌ای جواهرشناسانه وجود داشته باشد.
جناب محیی‌الدین حق بزرگی بر گردن عالمان شیعی دارد و فقط به برکت آراء و آثار او بود که توفیق معرفت اجمالی آیات و روایات معارفی شیعی فراهم شد. مخالفان وی از علامه مجلسی ثانی و شیخ احمد احسائی و تا آقا میرزا مهدی اصفهانی و دیگران نیز خواسته یا ناخواسته بر سر سفره او نشسته‌اند.
هر چند محور اصلی این کتاب تشیع جناب محیی‌الدین است اما در ضمن آن به مذهب بزرگانی نظیر سنائی، عطار، ملای رومی، صدرالدین قونوی، قطب رازی و… هم اشاره می‌کند.
